Henriëtte Wolters-van Pee

Stel je voor: je bent 7 jaar en je pa verplicht je om aan tafel te gaan zitten om te tekenen en te schilderen. Je kunt die man wel wat doen. Je wilt naar buiten, spelen of gamen. Maar je vader is ervan overtuigd: mijn grootvader was kunstenaar, mijn vader was kunstenaar en ik nu ook. Dus jij moet het ook kunnen. Punt.

Dat overkwam Henriëtte. Na drie jaar…saved by the bell., want Herman kwam naast haar zitten en bleef haar helpen tot ze er weer plezier in kreeg. Op een zeker moment had ze de smaak te pakken en ging ze miniaturen schilderen, bijvoorbeeld op een broche. Het was belangrijk dat het model dan wel 20 keer 2 uur kon stilzitten. Kon hij of zij dat niet, dan ging het hele feest niet door. En oh ja, hoe kleiner het portretje, hoe hoger de prijs en die lag tussen de 60 en de 400 gulden.

Ze werd hier goed in, heel goed en op den duur werd ze gevraagd door vorsten. Twee daarvan wilde zelfs dat ze bij hun, samen met haar echtgenoot, aan het hof kwam wonen, maar dat heeft ze altijd vriendelijk doch beslist van de hand gewezen. Ze wilde niet meegaan in de slaafse hofcultuur en de vleijerij, maar dat kon ze natuurlijk niet zeggen. Ze gaf wel aan dat het niet kun vanwege haar religie, doopsgezind, wat niet paste bij het hof en ach, zij haar man waren maar eenvoudige lieden. Wat moesten zij nou aan zo’n hof doen?

Maar de werkelijke reden was dat ze niet van plan was om haar vrijheid op te offeren. En ook door hier te blijven wonen en in opdracht van allerlei klanten te schilderen verdiende ze veel geld als professioneel kunstenares. Kortom, Henriëtte rocks…in de 18e eeuw! Dit zijn de enige twee portretjes, door haar geschilderd, die in het bezit zijn van het Rijksmuseum: Henriëtte en Herman.