Loes van Overeem

Het begon met een etentje in 1943…tussen Loes van Overeem, haar man en Harster, hoofd van de Sicherheitspolizei en -dienst. Zij maakte een charmante indruk op de commandant en wist daarmee 2 vrienden vrij te krijgen. Vervolgens schreef ze hem brieven waarin ze het had over misstanden in Kamp Vught en deed een beroep op zijn gevoel voor discipline en rechtvaardigheid. Daar ging hij op aan; als enigen mochten zij en haar man kampen en gevangenissen bezoeken onder de vlag van het Rode Kruis. Ze konden dan patiënten doorlichten en ze medicijnen, vitamines ‘und so weiter’ geven. BAM! Dat zette de deur een stukje open voor…belegde boterhammen, chocola, appels en sigaretten. Een aparte afdeling van het Rode Kruis hield zich alleen daarmee bezig. Er waren nota bene speciale ‘Smeerstations’.

Na de sluiting van Kamp Vught, verbleef Loes permanent in Kamp Amersfoort. Na verloop van tijd kreeg ze een matras, bed en bureau. Ze kreeg veel voor elkaar bij de kampleiding, zoals filmvertoningen en pianoconcerten. Gevangenen noemden haar ‘De witte Engel’. De oorlog eindigde en zij werd tijdelijk kampcommandant waarbij ze het kamp, samen met de gevangenen, ophief.

Ook na de oorlog bleef ze werken als vrijwilligster bij het Rode Kruis en was ze het gezicht van de organisatie. Voor haar daadkracht heeft ze verschillende onderscheidingen gekregen, maar ze is nooit geridderd. Ze maakte ongegeneerd gebruik van haar schoonheid en charme en dat was waarschijnlijk de aanleiding om haar die onderscheiding te onthouden… Er is wel postuum eerherstel want de weg die langs voormalig Kamp Amersfoort gaat, is naar haar vernoemd.