Mariken van Nimwegen

Zij heeft nooit geleefd. Toch is ze heel bekend, in binnen- en buitenland. Het was een mirakelvertelling (een verhaal over een wonder) voor een wagenspel (letterlijk: een spel op een wagen). De wees Mariken woont bij haar oom, maar bij een bezoek aan haar tante in Nijmegen verzoekt ze de vrouwe om bij haar te mogen wonen. De tante beschuldigd haar van overspel. Uit boosheid over de beschuldiging roept Mariken de duivel aan.

Samen gaan ze naar Antwerpen en leven een aantal jaar in zonde samen. Na het zien van een wagenspel waaruit blijkt dat er voor iedereen vergeving mogelijk is, gaat ze naar Keulen en zelfs naar Rome om vergiffenis te vragen voor haar zonden. De paus legt haar een straf op; ze moet met 3 boeien rondlopen tot deze afvallen, en ze moet intreden in een klooster. Dat wordt het Wittevrouwenklooster in Maastricht. 2 Jaar na het afvallen van de boeien, overlijdt ze en de boeien worden gebruikt als decoratie op haar graf. Dat graf zou echt hebben bestaan, maar verdween jammerlijk onder een wijwatervat.

Het verhaal werd vertaald in verschillende Europese talen en zelfs in het Arabisch. Er verschenen tientallen bewerkingen waaronder een poppenspel, 2 films en een leerboek. Dat laatste is trouwens wel deels herschreven, want in de jaren ’60 was het natuurlijk uitgesloten dat de oom, die ook priester was, samenleefde met een vrouw. Echter, in de 16e eeuw, gold dit voor de helft van de priesters in Brabant.

In zowel Antwerpen als Maastricht zie je niks wat verwijst naar Mariken. Dat is wel anders in Nijmegen waar een standbeeld is van haar en ook een van de duivel en waar een kinderopvang, straat en een lange-afstandsloop naar haar zijn vernoemd.